เรา

มัวแต่เขียนถึงคน ๆ นั้น เลยลืมเล่าถึงตัวเราไปเลย
เมื่อก่อนเราเกิดมาบนกองเงินกองทองเลยนะ เค้าเรียกคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด
จริง ๆ ตัวเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยนะ ถ้าอยู่ที่บ้าน ไม่ดิ้นรนไปอยู่กรุงเทพฯ ก็คงจะไม่มีวันนี้หรอก ไม่มีวันที่เราจะได้รู้จักกับคำว่าความทุกข์เลยจริง ๆ
ชีวิตก็คงจะไปเรื่อย ๆ ไปตามน้ำ ไปตามทางที่ผู้ใหญ่ขีดเขียนให้เดินตาม อันนี้เป็นเรื่องจริงนะ เพราะเมื่อก่อนเราก็ประมาณนี้แหล่ะ ชี้นกก็ว่าเป็นนก ชี้ไม้ก็ว่าเป็นไม้
แต่พอไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ ได้ดีแค่ปีเดียว แล้วก็กลายร่างจากชีวิตของมนุษย์ ไปเป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำชนิดหนึ่งที่เรียกว่า "ตัวเงินตัวทอง" กันเลยทีเดียว
หายสาบสูญไปจากชีวิตครอบครัวจากวันนั้นจนถึงวันที่กลับบ้านก็ 6-7 ปีนี่แหล่ะ
ไม่เรียนต่อด้วยนะ เที่ยวอย่างเดียวเลย ตอนนั้นแม่ยังไม่รู้ว่าเที่ยว ก็ส่งเงินให้ใช้ทุกอาทิตย์ โห! แต่เงินหมดภายในวันเดียวเลย ที่เหลือก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหามาได้ยังไง แบบว่า "งง" เพราะไม่ได้ขายตัวเหมือนเด็กสมัยนี้หรอก เที่ยวก็แบบเที่ยวอย่างเดียวเลย เมากลับบ้าน ตื่นมาก็ได้เวลาเที่ยวอีกแล้ว เป็นอย่างนี้แหล่ะ วนเวียนไปเรื่อย ๆ (ตอนนั้นเพิ่งอกหักจากคนรักคนแรกด้วยแหล่ะ แบบว่าเจ็บมาก ๆ เลยอ่ะ แต่ความเลวเกิดจากเราเองนะ เราผิดเองแหล่ะ เราดันไปมีผู้ชายอื่นแล้วแฟนเราก็ดันมาเจอเรานอนกอดกัน แบบว่ามันคงจะทำให้เค้าเจ็บมาก ๆ เลยว่าไม๊) วันนี้ที่พิมพ์นี่ยังละอายตัวเองเลยนะ ทำไมเราทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอ แบบว่าเลวได้ไงอ่ะ อาจจะเกิดจากเค้าไม่มีเวลาให้ด้วยแหล่ะ ถามว่าเรารักเค้าไม๊ ทุกวันนี้เราก็เหลือเพียงความห่วงใยที่เรามีให้เค้าฝ่ายเดียว ส่วนฝ่ายเค้าอาจจะเกลียดเรามากกว่าขี้อีกซะด้วยมั้ง 555
วันนี้หัวเราะได้ แต่ละอายใจจริง ๆ นะ แบบว่าทำกับเค้าได้ยังไงอ่ะ เค้าเป็นคนดีที่แสนวิเศษจริง ๆ นะ เป็นคนมีเหตุผล เป็นคนที่รักเดียวใจเดียว ไม่เที่ยว ไม่กินเหล้า แบบว่าตอนนั้นไม่รู้ผีห่า ซาตานตนไหนสิงก็ไม่รู้ ทุกวันนี้เราก็ยังคิดว่าเค้าเป็นคนดีแสนวิเศษเช่นเดิมอยู่
เชื่อไม๊ เค้ายังไม่ได้แต่งงานเลยนะ ในขณะที่เรามีลูกชาย 1 คน แล้วแหล่ะ
เห็นเค้าทุกครั้งรู้สึกผิดมาก ๆ เลย ก็เลยพยายามจะเลี่ยงไม่ต้องเจอกันน่ะดีแล้ว เรารู้ไงว่าเราจะหาเค้าเจอได้ที่ไหน ที่ที่เราอยู่มันเป็นจังหวัดเล็ก ๆ เราเจอเค้าได้ตลอดเวลาเลยนะ แต่เค้าคงไม่อยากเจอเราหรอก 5555
สมน้ำหน้า (ตัวเอง)
เค้าบอกว่าเห็นกงจักเป็นดอกบัว แล้วเป็นไงล่ะชีวิตตอนนี้ 555 ต้องชดใช้กรรมให้เค้าไป สามีก็นอกใจตลอดเวลาอยู่ด้วยกันมา จนลูกจะ 5 ขวบอยู่แล้ว สามีก็ยังนอกใจ ตั้งแต่ลูกอายุได้ 6 เดือน คิดเอาแล้วกันนะ ว่ามันแสบสันขนาดไหน ทุกวันนี้สามีก็ยังนอกใจอยู่ 55
เวรกรรมติดจรวดจริง ๆ
แบบว่าเห็นกันจะ ๆ ในชาตินี้แหล่ะไม่ต้องไปรอมันแล้วชาติหน้า เวรกรรมสมัยนี้มันตามทันแบบเห็นทันตาเลย เลิกกับเค้าไปไม่ถึง 2 ปีเลย ได้มาเจอกับสามี เราก็รู้สึกนะว่าแหมสามีของเรานิสัยไม่เหมือนแฟนคนแรกเลยอ่ะ เค้าแบบเถื่อน ๆ ดิบ ๆ อ่ะ ไม่ตามใจ ไม่โอ๋เราเลย ที่ไหนได้ สามีเป็นอย่างนั้นจริง ๆ วันเกิดเรายังจำไม่ได้เลย วันครบรอบก็ไม่มี วันวาเลนไทน์อย่าไปฝัน
นี่แหล่ะหนา เวรกรรม
เราก็คงต้องรอต่อไปเมื่อไหร่เวรกรรมเหล่านี้จะหมดไปสักที เวลาทำบุญก็จะพยายามคิดถึงคนที่เราทำให้เค้าเจ็บแสบไว้เสมอนะ ไม่ว่าจะเป็นแฟนคนแรก หรืออดีตคนรัก รวมไปจนถึงสามีคนปัจจุบันนี้แหล่ะ ทำตลอดเลยนะ ทำเพื่อให้วันหนึ่ง เวรกรรมเหล่านี้จะได้หมดไปสักที เพื่อที่วันหนึ่งเราจะได้เป็นอิสระ สามารถปลดปล่อยตนเองจากพันธนาการกรรมเหล่านี้ไปได้ ไม่รู้ว่าจะได้เห็นภายในชาตินี้ไม๊
เฮ้อ! นี่แหล่ะหนาเวรกรรม