เราไม่เข้าใจนะว่า ทำไมทุกปัญหาที่มันมีอยู่บนโลกใบนี้จะต้องดาหน้าเข้ามาให้เราประสบพบเจอเวลาเดียวกัน พร้อมกัน
ถึงกับมึนไปเลยนะ ทั้ง ๆ ที่เราเองก็มั่นใจมาก ๆ เลย "ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็แล้วแต่ เราจะสามารถผ่านพ้นมันไปได้" แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วนะ มันหนักมาก ๆ มันมากเกินไป
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงิน การงาน หรือความรัก
เราก็ทำความดีเยอะเหมือนกันนะ แล้วตอนที่ทำก็ไม่ได้คิดหวังจะต้องได้รับสิ่งใดตอบแทนหรอก แค่แอบคิดไว้เล็ก ๆ ว่าอย่าให้เราต้องมีชีวิตที่ตกต่ำเหมือนเช่นในอดีตอีกเลย
แต่พอวันนี้มาถึง เริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันนะว่า ชีวิตของเราจะตกต่ำไปเหมือนตอนนั้นอีกไม๊
มันรู้สึกตื้อ ๆ งง ๆ
เราไม่เคยคิดร้ายกับใครเลยนะ เราไม่ได้หวังจะให้ใครมาชื่นชมในความดีที่เราทำ แต่เราหวังให้ผลแห่งความดีที่เราทำจากอดีตมาจนถึงทุกวันนี้ คอยรองรับเรา อย่าให้เราต้องประสบชะตากรรมหนัก ๆ อีกเลย
เหมือนเคราะห์ซ้ำ กรรมซัด
เราจะทำยังไงดี อนาคตเราจะเป็นยังไง
มันน่าสมเพชนะว่าไม๊
มันเหนื่อยมันล้าไปหมดทุกอย่าง
เราเชื่อเรื่องเวรกรรมนะ เราก็พยายามนำแนวทางพระพุทธศาสนามาคอยเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ แต่เราคงศึกษามาน้อยเกินไป มันถึงได้เป็นแบบนี้
เค้าเรียกว่า "ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด"
ขนาดกับยอดดวงใจของเรา เรายังโมโหใส่เค้าเลย เราเสียใจนะที่เราตะคอกใส่ลูก แต่เราจะทำยังไง เราเครียด
ชีวิตเราก็คงจะเป็นเหมือนที่สามีของเราพูดน่ะแหล่ะ "ทำอะไรไม่สำเร็จเลยสักอย่าง"
กำลังใจเราจะหาได้จากที่ไหนบ้าง
เราไม่อยากร้องไห้ ให้ลูกได้เห็น เราสงสารเค้า เรารักลูกมากนะ แต่เรากำลังทำร้ายลูก เราทะเลาะกับสามี มันแทบขาดใจเลยนะ เราพยายามอดทน เพื่อจะได้ไม่ต้องมีปากเสียงกันให้ลูกกับคุณแม่ของเราได้ยิน
ใครก็ได้ช่วยด้วย
ไม่รู้ว่า เวรกรรมอะไรนักหนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น