อยากถามหลาย ๆ คนว่า เคยอดทนกับใครสักคนหนึ่งไม๊
คนที่เราคิดว่า "เรารักเค้า"
เคยไม๊ที่ต้องเปลี่ยนตัวเองไปเพื่อเป็นคนที่เค้าชอบ
เคยไม๊ที่ต้องเปลี่ยนตัวเองไปเป็นผู้หญิงแบบที่เค้าปลื้ม
เคยไม๊ที่ไม่กล้าแสดงออกในสิ่งที่เราคิดจริง ๆ
ถ้าคำตอบของคุณมีคำว่า เคย หรือ ใช่
นั่นแสดงว่า ความรักครั้งนี้ของคุณมันคงจะไม่ใช่ความรักอีกแล้วแหล่ะ
เราเคยแนะนำคนอื่น ๆ นะว่า
หากคุณต้องการจะคบกับใครสักคนหนึ่ง
คุณต้องแสดงตัวตนในแบบที่คุณเป็นให้กับคน ๆ นั้นได้รู้
ว่าตัวคุณเป็นแบบไหน และคน ๆ นั้นสามารถรับคุณได้แค่ไหน
เพราะมันเป็นการแสดงออกด้วยความจริงใจไงล่ะ
เนื่องจากถ้าเกิดการคบกันมันยาวนานกว่าที่คุณคิดไว้
คุณจะได้ไม่ต้องเสแสร้งหรือว่าหลอกลวงคน ๆ นั้นของคุณ
คุณจะได้ไม่ต้องอดทนไง
เรากำลังเป็นอยู่นะ
เราเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่เราคิดว่า "เรารักเค้า"
หรืออาจะเป็นเพราะว่า "เค้าเป็นพ่อของลูกเรา"
เรารู้สึกว่าความอดทนมันเหลือน้อยมากเลยนะ
เราไม่สามารถคุยกับเค้าได้อย่างเปิดอก ไม่สามารถไล่เลียงหรือแจกแจงที่มาของสาเหตุได้
บางทีเรารู้สึกเหมือนใจจะขาดเลยนะทุกครั้งที่เรารู้ว่าเค้ากำลังติดต่อกับใครคนหนึ่งอยู่
ซึ่งระยะเวลาการคบหากันทางโทรศัพท์มันก็นานพอควรแล้วแหล่ะ
ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันอยู่
เรารู้มาตลอดเลยนะ แต่ถามว่าเราทำอะไรได้ไม๊
เราบอกเลิกเค้า บอกให้เค้าไปจากชีวิตของเรา
แต่มันเหมือนกับคำพูดของเรามันไม่มีน้ำหนักพอ หรือเพราะเราไม่เคยทำอะไรจริงจังกับเรื่องแบบนี้เลย
เราไม่อยากให้ลูกต้องเห็นน้ำตาของเรา
แล้วถามเราว่า
"แม่จ๋า แม่ร้องไห้ทำไม"
"ใครทำแม่เหรอ"
"แม่เจ็บมากไม๊"
"แม่เป็นแผลตรงไหนเหรอ"
"เดี๋ยวหนูเป่าให้นะ"เหล่านี้ล้วนเป็นคำพูดปลอบใจจากลูกชายตัวน้อยของเรา อายุเค้าแค่ 4 ขวบกว่าเองนะ
เรารู้นะว่าเราไม่เข้มแข็งพอ เหมือนตอนนี้เรากำลัวทำร้ายลูกไปพร้อม ๆ กับตัวเราเลยแหล่ะ
ทุกครั้งที่เราร้องไห้
เรารู้สึกเหมือนลูกรับรู้ได้ทุกอย่างเลย
เราไม่อยากทำร้ายลูกเลย
เรารักเค้ามากนะ
มากยิ่งกว่าดวงใจ มากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
เราไม่อยากให้ความไม่เข้มแข็งของเราทำร้ายลูก
เราควรทำยังไงดี
เราเคยโทรไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เคยโทรไปด่า แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม
แต่อาจจะเปลี่ยนแปลงการโทรหากัน เป็นวันที่ไม่ใช่วันหยุดเค้า
แล้วเราล่ะ เราเป็นใคร
เราโง่มากเลยใช่ไม๊
หรือเราแกล้งโง่ เพื่อจะให้คำว่า "ครอบครัวของเราสมบูรณ์"
เชื่อไม๊ว่ายิ่งเราทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุกอย่างก็ยิ่งเลวร้ายลง
เราไม่ต้องพูดออกมาหรอกนะ แต่ความรู้สึกที่เราเคยมีให้ผู้ชายคนนี้
มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
เราไม่รู้สึกว่าเรารักเค้าแล้ว
เราเริ่มมองเห็นว่า ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา
เค้าไม่เคยเป็นผู้นำครอบครัวเลย
เค้าไม่เคยดิ้นรนให้ได้มาซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง
เคยเจอไม๊ที่แบบว่าอยากได้ แต่ไม่พยายาม
หาแต่ภาระมาใส่ไว้ที่คนอื่นน่ะ
เราอาจจะยังรักเค้าอยู่ใช่ไม๊
เราถึงไม่สามารถตัดเค้าให้ออกไปจากชีวิตของเราได้
เราควรทำยังไงดี
บางทีมันปรี๊ดมาก ๆ เลยนะ แบบว่าอยากจะฉีกมันสองคนออกเป็นชิ้น ๆ เลย
อยากจะรู้ว่าใจของพวกเค้าทำด้วยอะไร
เราไม่เข้าใจ ถ้าพวกเค้ารักกันมาก
ทำไมไม่ไปอยู่ด้วยกันซะล่ะ
เราไม่ได้ผูกมัดอะไรเค้าไว้นะ ทะเบียนสมรสเราก็ไม่มี เค้าสามารถไปได้ตลอดเวลาที่เค้าต้องการ
แต่ทำไมเค้าไม่ไป เค้าอยากจะให้เราขาดใจตายไปเลยหรือไง
เหมือนใจของเราจะขาดจริง ๆ นะ
บางทีเราก็แกล้งทำเป็นลืม ๆ ไปว่าเค้านอกใจ แต่บ่อยครั้งนะที่มันเข้ามาทำให้เจ็บยอกในอกไปหมดเลย เราไม่สามารถร้องไห้ ให้แม่กับลูกเห็นได้หรอก เราสงสารเค้า เราไม่อยากให้เค้าเสียใจ เราไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเราทรมาน
ความรักมันไม่สามารถจำกัดนิยามได้จริง ๆ ใช่ไม๊
ความรักแบบของเรา มันอาจจะเป็น คู่เวรคู่กรรมกันก็ได้ ยิ่งเราเจ็บ เค้ายิ่งมีความสุข
ทุกวันนี้เรายึดพระพุทธศาสนานะ
แผ่เมตตา ขออโหสิกรรม เผื่อว่าสักวัน เราอาจจะเจอทางสว่างบ้างก็ได้
พยายามจะสวดมนต์ให้ได้บ่อย ๆ ใจเย็นลงได้นะ แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ เพราะเรื่องแบบนี้ เราต้องคุยกันทั้งสองคน ต้องได้รับความร่วมมือจากทั้งสองฝ่าย เราขอเลิกฝ่ายเดียวไม่เป็นผลน่ะสิ
เราอยู่กับเค้ามาแบบนี้ 6 ปีแล้วนะ
6 ปีแล้วที่เราตัดเพื่อน ตัดสังคม ตัดการมีทติ้ง ตัดทุกอย่างที่จะมีผลกระทบต่อความสัมพันธ์
เราหวงแหนคำว่า "ครอบครัว" มากนะ
เราพยายามคิดว่า มันจะต้องดีขึ้น
"ทุกอย่างมันจะดีขึ้น"
"พรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้"
เรารอคำว่าที่เค้าบอกว่า "เค้ากำลังเคลียร์ทุกอย่างอยู่" แต่เมื่อเช้าสายของผู้หญิงคนนั้นยังโอนมาหาเราอยู่เลย
55555
นี่แหล่ะ "รสชาติของชีวิตใช่ไม๊"
ความอดทนของเรา จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นใช่ไม๊
เค้าจะสามารถปรับปรุงตัวเองได้ไม๊
ความอดทนของเราจะสูญเปล่าไม๊
ความอดทน 6 ปี มันคงไม่นานหรอก ถ้าต้องเทียบกับ ความอดทน "ตลอดชีวิต" จริงไม๊
บางทีเค้าไม่ได้กลับบ้าน เราเหงานะ แต่มันเหมือนว่าเรามีอิสระ
เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้
การพูดความจริงมันยากมากเลยเหรอ
ทำไมเค้าไม่สามารถเลือกได้ล่ะ ว่าจะเอายังไง
ทำไมเค้าทำร้ายเราแบบนี้
ทำไมเค้าเกลียดเรามากเลยเหรอ เค้าถึงไม่สามารถปลดปล่อยพันธนาการระหว่างเราได้
เราก็ยังเฝ้าแต่ภาวนานะ
ความอดทนของเราจะต้องเป็นผลขึ้นมา
ความอดทนของเราจะคุ้มค่า
เค้าจะสามารถเปลี่ยนตัวเองได้
ถ้าไม่เพื่อเรา ก็เพื่อลูก
เราเป็นคนโง่ใช่ไม๊
โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่
โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่
โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่ โง่
เราจะสามารถผ่านทุกอย่างไปได้ใช่ไม๊
เราจะใช้ความอดทนทั้งหมดที่มี เอาชนะทุกอย่างไปได้ใช่ไม๊
ใช่ เราทำได้
เราอาจจะรักเค้าจริง ๆ ก็ได้จริงไม๊
นี่เป็นเรื่องจริง จากผู้หญิงคนหนึ่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น