ดิ้นรน

เราเชื่อว่าทุกคน
ต้องมีความรู้สึก
อยากได้, อยากมี, อยากเป็น
เราเองก็มีความอยากเหมือนกันนะ

เราอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง
เราอยากมีรถ
เราอยากมีเงินเก็บสักก้อน
เราอยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง

มันเป็นความต้องการพื้นฐาน
ที่คนเราทุกคนอยากมีเหมือนกัน

แต่เราเพิ่งคิดได้ว่า
เราอยากมีไปเพื่ออะไร
เราอยากมีให้ลูกของเรา
แล้วถ้าลูกของเราไม่สามารถเก็บรักษาสิ่งที่เราเพียรหาได้ล่ะ เราเสียใจไม๊?

คนทุกคนล้วนดิ้นรน
ไปให้ถึงจุดหมาย
หรือความฝันที่เราล้วนกำหนดขึ้น
ไม่ใช่แค่เราเป็นผู้กำหนด
แต่สังคม และครอบครัวก็เช่นกัน

ทุกคนรอบ ๆ ตัวของเรา
กำหนดบรรทัดฐานของชีวิตมนุษย์
ไว้ที่สิ่งของ, ไว้ที่พาหนะ, ไว้ที่เคหาสน์สถาน
แต่เราลืมกำหนดบรรทัดฐานให้กับจิตใจของเราเอง

บางครั้งเราอาจดิ้นรนมากเกินไป
ดิ้นรนจนเราอาจคิดว่า
"ทำไมชีวิตของเราถึงไม่มีอะไรดีสักอย่าง?"
"ทำไมเราต้องดิ้นรนมากกว่าคนอื่น?"
"ทำไมเราไม่สบายสักที?"

แต่เราลืมไปนะว่า
สิ่งที่เราอยากให้มันมี
มันสมกับฐานะของเราหรือไม่
เรามีความสุขหรือไม่
กับการดิ้นรนให้ได้มา
และเราจะมีความสุขหรือไม่
หากเราต้องสูญเสียมันไป

ชีวิตมนุษย์มันก็ไม่ได้ยืนยาวอะไรเลยนะ
แต่ทำไมทุกคนมุ่งแสวงหาแต่วัตถุภายนอก
แล้ววัตถุภายในที่เราจะนำพาไปได้เมื่อถึงวันตาย
ทำไมไม่มีใครแสวงหาบ้างล่ะ?

ฉุกคิดสักนิด
ลดอาการดิ้นรนสักหน่อย
อย่าให้ความอยาก
มาบดบังสิ่งที่เราสามารถมีความสุขได้ในวันนี้

อย่ามองอนาคตที่มันอยู่ไกลเกินไปเลย
มองใกล้ ๆ หรือมองแค่วันนี้
คิดเผื่อไว้บ้าง
เผื่อวันพรุ่งนี้ไม่มีสำหรับเราล่ะ
เราจะมีความสุขกับวันนี้ได้ไม๊