
พอถึงวันที่คุณหมอนัด เราก็ไปตามนัดนะ แต่แฟนให้เราไปคนเดียว ขนาดเราแท้งลูกนะ ลูกยังอยู่ในท้องอยู่เลย เค้าไม่กลัวเลยนะว่าเราจะตกเลือด หรือว่าเราจะต้องไปเจอกับอะไรที่มันอันตรายรึเปล่า เค้าไม่สนใจเราเลยด้วยซ้ำ
แต่วันที่เค้ารู้นะ พอเช้าวันรุ่งขึ้นก็รีบมาหาที่โรงพยาบาลทันทีเลยเหมือนกันนะ เค้าโทรมาตาม แต่เราไม่อยากคุยเราก็ให้เค้าคุยกับพยาบาลว่า "ลูกตายแล้ว ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล"
เค้าไม่เชื่อนะ เค้าคิดว่าเราไปทำแท้งมา เค้าโทษเราที่ลูกตายด้วยแหล่ะ
พอถึงวันนัดคุณหมอก็มาคุยที่เตียงนะ มาบอกว่าถ้าเด็กยังไม่หลุดก็คงจะต้องผ่าตัดแล้ว พรุ่งนี้จะผ่าตัดให้นะ ก็ให้งดน้ำและอาหารเลยตั้งแต่ 6โมงเย็นวันนี้ เราก็นึกในใจนะว่า
"ลูกจ๋า ลูกอย่าให้แม่ต้องเจ็บเลยนะคนดี ถ้าเรามีบุญต่อกันก็ขอให้หนูกลับมาเกิดกับแม่ใหม่นะ"
เราคิดแบบนี้นะ ปรากฎว่าคืนนั้นทั้งคืนเลย รู้สึกปวดท้องเข้าห้องน้ำ ปวดฉี่ แทบทั้งคืนเลยนะ เริ่มปวดถี่ ๆ ก็ตอนประมาณตี 4 ถึงเกือบ 8 โมงเช้า พอปวดก็จะลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องน้ำ แต่ไม่มีฉี่ ฉี่ไม่ออก ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะเราไม่เคยมีประสบการณ์อะไรเลยตรงนี้ ไม่มีประสบการณ์จริง ๆ ปวดก็ไปห้องน้ำ
แต่พอเริ่มสว่างก้ปวดถี่ขึ้น ๆ จนประมาณเกือบ 8 โมงเช้าแหล่ะ รู้สึกเหนื่อยแล้วนะ ปวดอีกแล้วอ่ะ พอก้าวขาลงจากเตียงเท่านั้นแหล่ะ ได้ยินเสียง "โป๊ะ" ก็ยังงง ๆ นะ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ก้มลงไปมอง แล้วเห็นว่า น้ำเต็มพื้นเลยอ่ะ แล้วเราก็เอามือไปคว้าตัวเด็กที่หลุดออกมาไว้ในมือ (เราเอามือข้างซ้ายอุ้มเค้าไว้ ตัวเค้าเล็กมาก ๆ เลย ตัวยาวกว่ามือเราออกมานิดเดียวเอง)
ทีนี้พี่ ๆ เตียงข้าง ๆ ก็เรียกพยาบาลบอกว่าเราตกเลือด
โห! แบบว่าเรียกน่ากลัวมากเลยอ่ะ แต่ความที่เรานอนมานานแล้วไงก็เลยสนิทกับพยาบาลดี พี่ ๆ เค้าใจดีนะ คอยดูแลเราอย่างดีเลยแหล่ะ เราก็กลัวเค้าจะว่าเอาอ่ะ ที่ทำให้พื้นโรงพยาบาลเค้าเลอะ ก็แบบว่าจะเอาผ้าเช็ด พี่เค้าบอก "ไม่ต้องน้อง รีบขึ้นไปนั่งบนที่นอนเลย พี่เค้าก็ขึ้นมาบนตัวเรา แล้วก็กดลงตรงใต้ลิ้นปี่อ่ะ เค้าบอกว่าดีนะที่เราเอามือไปรองเด็กไว้ เพราะถ้าเกิดเด็กหลุดออกมาแบบนั้น และถ้าสายสะดือขาดล่ะก็ รกจะดันตัวเองขึ้นสูง เหมือนแรงกระชากอะไรแบบนั้นแหล่ะ แล้วทีนี้เราก็จะหายใจไม่ออก (อาจตายได้เหมือนกันนะ คนโบราณบอกว่า รกบินไปตัดขั้วหัวใจ ประมาณนี้แหล่ะ ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน) ตอนที่พูดพี่เค้าก็ค่อย ๆ กดนะ จากที่รู้สึกว่าอึดอัดและแน่นหน้าอก ก็ดีขึ้นทีนี้พี่เค้าก็พยายามทำความสะอาด เราก็เลยขอดูหน้าลูก แต่เค้าไม่ให้ดู เค้าบอกว่าจะทำให้จำได้ติดตา อย่าดูเลย
เราก็ถามพี่เค้านะ ว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่เค้าบอกว่ายังไม่ทราบเพศแน่ชัด แต่ถ้าให้ดูจากสภาพเด็ก น่าจะเป็นผู้หญิง ซึ่งเรายังจำภาพของลูกได้ติดตาจริง ๆ แค่เสี้ยววินาที ที่เราเอามือไปรับเค้าไว้แล้วได้มองเห็นหน้าเค้า จนถึงทกวันนี้เราก็ยังจำหน้าเค้าได้จริง ๆ
"ลูกของแม่"
เค้าถามว่าจะทำยังไงกับศพเด็ก เราก็ไม่รู่ว่าจะตอบว่ายังไงนะ เราก็เลยบอกไปว่า ให้โรงพยาบาลไว้ เพราะเราไม่รู้นี่นา แต่พอออกมาก็ไปทำบุญนะ
ทำบุญให้ลูก ตอนนี้ก็ยังต้องทำ เพราะไปดูดวงมาเค้าบอกว่า ให้ทำบุญนะ มีเด็กตามเราอยู่อีกหนึ่งคน นี่ก็เพิ่งนึกได้ ก็ว่าจะไปทำให้เค้าเหมือนกัน ที่เค้าไม่ได้เกิดก็เพราะว่าเราประมาทเองน่ะแหล่ะ
คุณหมอยังงงเลย ทำไมเด็กถึงเสียชีวิต
555
ประมาณว่าลูกคงคิดว่า "พ่อกับแม่อาจจะยังไม่พร้อมที่จะมีเค้า เค้าก็เลยตายเองมั้ง หรือไม่ก็ที่พ่อเค้าเตะที่หลังแม่น่ะแหล่ะ" คิดได้สองแง่ แต่ทุกวันนี้เราก็ยังอยู่กับแฟนคนนั้นอยู่เลยนะ อยู่ด้วยกันจนถึงทุกวันนี้
เพราะเวรกรรมมันยังไม่หมดไง
หวงัว่าบทความของคุณ silverclound คงเป็นคติสอนใจให้ใครหลายคนนะครับ keep walking...... http://www.vinayak-vanich.blogspot.com/
ตอบลบ